ابتدا از طرف انجمن صنفی طراحان گرافیک ایران و هیئت مدیره حاضر، از مدیران و مسئولین ارشد شهر برای تشخیص‌شان و تصویب نامگذاری یک خیابان آن هم در مجاورت خانه هنرمندان ایران، به نام استاد مرتضی ممیز قدردانی و سپاسگزاری می‌کنم. همچنین کوشش‌های بنیاد ممیز و پیگیری همکاران بزرگوار و با درایتمان که وقوع این رویداد را تحت یک چنین شرایط دشوار ی میسر کردند، شایسته تشکر و سپاس بسیار است.
ابتدا از طرف انجمن صنفی طراحان گرافیک ایران و هیئت مدیره حاضر، از مدیران و مسئولین ارشد شهر برای تشخیص‌شان و تصویب نامگذاری یک خیابان آن هم در مجاورت خانه هنرمندان ایران، به نام استاد مرتضی ممیز قدردانی و سپاسگزاری می‌کنم. همچنین کوشش‌های بنیاد ممیز و پیگیری همکاران بزرگوار و با درایتمان که وقوع این رویداد را تحت یک چنین شرایط دشوار ی میسر کردند، شایسته تشکر و سپاس بسیار است.
اما نخست ..
ما مرتضی ممیز را ارج نـمی‌نـهیم، تـنـها برای آثار درخشانی که در زمینه طراحی گرافیک ایران خلق کرده که او را به عنوان استادی چیره‌دست در حیطه تاریخ هنر‌های تجسمی معاصر ایران ثبت کرده است, قدر و ارزش او فقط برای، نبوغش در شناختن فرم، تصویر و ارتباط دادن آن‌ها با معانیِ فرهنگ ایرانی نیست، حتی قدر و ارزش والایش تنها برای استادی‌اش در تعلیم و تربیت و تعیین کننده بودنش در کار آموزش عالیِ این رشته در کشور نیست! … که در این زمینه‌ها استادان دیگر نیز در دهه‌های اخیر آثار و کارهای قابل توجه و بی‌نظیری از خود به جا گذاشته‌اند.
در دهه‌ی ۱۳۴۰ طراحی گرافیک ایران مولودی جدید، نوپا و جوان بود، که به هر صورت در طول سالیان می‌توانست به تدریج شکل منسجمی به خود بگیرد تا به رکن مهمی از ارکان فرهنگی هنری کشور تبدیل شود. روند این تغییر و ارتقایِ خودبه‌خود، چه مدت به درازا می‌کشید ما نمی‌دانیم. ولی یک چیز را می‌دانیم که توسعه و ارتقای طراحی گرافیکِ ایران تا این رتبه و اهمیت اجتماعی امروز به این شکل و با این سرعت بدون وجود مرتضی ممیز در این حرفه ممکن نبود.
نه فقط مشاغلِ هنر‌های تجسمی، بلکه بسیاری از صنوف حرفه‌ای دیگر در ایران افراد نادری همچون مرتضی ممیز را در میان خود نداشته‌اند. از این جهت جامعه طراحان گرافیک ایران، وجود شخصیت بزرگی چون او را در بین خود همیشه مغتنم داشته، و به خاطرش به خود بالیده است.
مرتضی ممیز تنها و در خلوت خود، برای رسیدن به جایگاهی که مطلوب هر هنرمند بزرگی است زندگی نـکـرد، او هرچند معلم بزرگی بود، که خود از واژه «استاد» دوری می‌کرد، ولی این به تنهایی برایش راضی کننده نبود، ازینرو او در مدیریت و اصولی کردن فراگیر آموزش عالی گام‌های بزرگ و پیروزمندانه‌ای برداشت. او هنرمند و طراحی با دید بسیار قوی و موشکافانه بود، کارهایش شاهد این مدعاست، و این هم برایش کافی نبود، او همه همکاران حرفه‌اش را به کار خوب و بسیار خوب، فعالانه تشویق می‌کرد، مرتضی ممیز با آثارش به تنهایی برای بزرگ بودن کافی بود ولی او خواهان خانواده‌ا‌‌ی بزرگ ، توانمند و با منزلت بود. ازینرو با همه کسانی که در رشته‌اش می‌شناخت گفتگو می‌کرد، برای او مهم بود که شاگردان، دوستان و همکارانش را در هر گرایش حرفه‌ای با خود همراه کند. به خاطر خصوصیات اخلاقی که بعضی میگویند جاذبه‌ای که داشت اگر نه همه ولی بسیار، بسیار افراد را همراه کرد و در کنار یکدیگر آورد. موفقیت او در این کوشش آشکار است، او با گردهم آوردن افراد، حمایت و یاری آن‌ها، به معنای اصیل خود جامعه‌ای حرفه‌ای یا انجمنی را سازمان داد. او این انجمن، و طراحی گرافیک ایران را به طور کلی به جهان معرفی کرد. زندگی و کوشش‌های به ثمر رسیده او رشد و ارتقای طراحی گرافیک ایران را چندین سال، بلکه چند دهه به جلو انداخت.
مرتضی ممیز نزدیک به پانزده‌سال پیش از میان ما رفت، و مسئولیت بسیار دشوار نگهداری از منزلت و پیشرفت کیفی این حرفه را در عرصه کشور و جهانی که با سرعت در حال تغییر است به عهده همکاران هم نسل حاضر، نسل امروز و آینده طراحان گرافیک ایران سپرد، باشد که در این کار پیروز شوند.
در پایان … مرتضی ممیز پیشگام بود، و برای ارتقای طراحی گرافیکِ ایران زندگی کرد. او تأثیر‌گذارترین هنرمند، طراح و معلم در دوران معاصر ایران بود.
به زبان انوری شاعر:
او نه استاد بود و ما شاگرد
او خداوند بود و ما بنده
روحش شاد – مسعود سپهر شهریور ۱۳۹۹
.jpg "نرخنامهی رسمی 1403 منتشر شد")
.jpg "اولین جلسهی کمیتهی روابط عمومی دورهی جدید برگزار شد")
